அப்பார்ட்மெண்ட் வாழ்வும் அவசர உலகமும்

காலை ஏழு மணிக்கு குழலிக்கு அவள் புத்தகத்தில் படங்கள் காட்டி ஏதோ சொல்லிக்கொடுத்தபடி இருந்தேன். கீழ் வீட்டு அம்மா பதற்றத்துடன் வந்து மனைவியை அழைத்தார்கள். “அம்மா மூச்சு பேச்சு இல்லாம இருக்காங்க, கொஞ்சம் வந்து பாரும்மா” என்றார்கள்.  அந்த அம்மாவின் பதற்றத்திலேயே ஏதோ நிகழக்கூடாதது நிகழ்ந்துவிட்டது என புரிந்தது.

அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் குடிபுகுந்து சுமார் மூன்று மாதமாகிவிட்டது. எங்கள் இருப்பின் கீழே உள்ள ப்ளாட்டில் இருக்கின்றார்கள் அந்த அம்மா. மகன் & மருமகள் வெளிநாட்டிற்கு சென்றிருக்கின்றார்கள். அந்த பாட்டியின் வயது எண்பதை தாண்டி இருக்கும். அம்மா அந்த பாட்டி பற்றி நிறைய சொல்லி இருக்கின்றார்கள். தன் மகள் வீட்டிலேயே பணம் கொடுத்து தங்குகின்றார்கள், மகன்கள் இருந்தும் மகள் வீட்டில் இருக்கின்றார்கள். சில விவாதமும் இதன் மீது நடந்ததுண்டு. ஆனால் அந்த பாட்டியை நான் பார்த்ததே இல்லை.

வீட்டிற்குள் நுழைந்து கடைசி அறைக்கு எங்களை அழைத்து சென்றார்கள். முதலில் மனைவி அந்த பாட்டியின் உடலை தொட்டு பார்த்தாள். போய்விட்டது என்பது போல என்னை நோக்கினாள். கை மணிக்கட்டை பிடித்து பார்த்தேன், மிக லேசாக துடிப்பு இருந்தது. ஒரு முகைநரண், இந்த பாட்டியை முதல் முறை பார்க்கும் போதே அவர்கள் உயிர் உடலில் இல்லை.  கை கால்கள் சில்லென இருந்தது. தலையில் லேசான சூடு. மனைவி வயிற்றில் லேசாக அழுத்தி பார்த்தாள். வாயிலிருந்து உமிழ் நீர். இருவரும் முகத்தை பார்த்து தலை அசைத்துக்கொண்டோம்.

மருத்துவர் ஒருவர் உறுதி செய்தால், ஊருக்கு எடுத்து சென்றுவிடலாம் என்றார்கள். சரி மருத்துவர் எவரேனும் கிடைக்கின்றார்களா என வண்டி எடுத்து கிளம்பினேன். கடைகளில் விசாரிக்க கை நீட்டியது ஒரே ஒரு மருத்துவரை. அவர் வீட்டிற்கு சென்று நிலைமையினை சொல்ல, “மகளை பள்ளியில் விடனும், நேரம் இல்லை. பெட்டர் இராமச்சந்திரா எடுத்துட்டு போயிடுங்க. அவங்க கன்பார்ம் செய்துவிடுவார்கள்” என்றார். மற்றொரு மருத்துவர் வீட்டில் இல்லை. என்ன செய்வது என தெரியாமல் மீண்டும் வீடு வந்தேன். நிறைய நீர் வாய்வழியே வழிந்திருந்தது. அதற்குள் ஓட்டுனர் ஒருவரை வரவழைத்து இருந்தனர். காரில் மருத்துவமனை வரை சென்று, உறுதி செய்த பின்னர் ஆம்புலன்ஸில் தேனிக்கு அழைத்து செல்வதென ஏற்பாடு. எந்த மருத்துவமனை என சில நேரம் குழப்பம் நீடித்தது. சில வாரங்கள் முன்னர் அந்த பாட்டியின் மருமகன் கீழே விழுந்து கை பிசகியதற்கு சுமார் 1.5 லட்சம் பிடுங்கியது போரூரில் புகழ்பெற்ற மருத்துவமனை.

முதல் மாடியில் இருந்து உடலை இறக்க வேண்டும். நான் , ஓட்டுனர் மட்டுமே இருந்தோம். இருவரும் எளிதாக இறக்கிவிடலாம் என நினைத்தேன். சுமார் ஒரு மணி நேரத்தில் கணமாகிவிட்டிருந்தது உடல். கீழ் வீட்டில் இருந்த மாமா ஒருவரும் உதவிக்கு வந்தார். மிகுந்த சிரமப்பட்டு காரில் ஏற்றினோம். பாட்டியின் வாயிலிருந்து வழிந்த நீர் பேண்ட் எங்கும் நனைத்து இருந்தது. பாட்டியின் மகள் அம்மா அம்மா என அழுதது தொண்டையை அடைத்தது. பதட்டப்படாதீங்க என அவரை சமாதானம் செய்து வண்டியை கிளப்பி அனுப்பி வைத்தோம். இரண்டு வயதானவர்கள் பாவம் என்ன செய்வார்கள் என்று மனம் வருந்தியது.

சிறிது நேரத்தில் அந்த அம்மா என்னை அலைபேசியில் அழைத்து காலை செய்த உதவிக்கு நன்றி என்றார்கள். உறுதி செய்துவிட்டார்கள், தேனிக்கு எடுத்து சொல்கிறோம். வீட்டை பார்த்துக்கோங்க என்று கூறி அணைத்துவிட்டார். வீட்டின் எல்லை வரை மட்டுமே உதவ முடிந்தது என்ற குற்ற உணர்வு மேலும் அதிகரித்தது.

அடுத்த வீட்டு நபர்களை கூட அறிமுகம் படுத்திக்கொள்ள முடியாத அவசர உலகில் வாழ்கின்றோம் நாம். பத்து நிமிடம் ஒதுக்கி ஒரு பதற்றத்தை நீக்கும் அளவிற்கு நேரமில்லாம ஓடுகின்றார்கள் மனிதர்கள். மரணம் என கேள்விப்பட்டும் தன் வேலை முக்கியம் என நகர்கின்றோம். எந்த சலனமும் நிகழ்வதில்லை நமக்குள்.

கிராமங்கள் மற்றும் சொந்த ஊரின் வேர்கள் அறுந்த நிலையில் ஒரு நாள் நான் மரிக்கும் போது, ஏதாவது ஒரு எண்ணிற்கு அழைத்து “Father dead, Dispose him” என்ற நிலையும் வரலாம்.

– விழியன்